Gisteren eindigde ik mijn blok met de goede intenties voor die dag en met het doel om de volgende dag (vandaag dus) eindelijk het voor elkaar te krijgen om op 06.00 uur op te staan. Hoe is het gegaan? In 1 woord; goed! Ik heb gisteren heerlijk gepadeld met een goeie mindset. Moet ook zeggen dat spelen met een goeie mindset ook een stuk makkelijker is als je 4 sets wint, maar laten we lekker positief en trots blijven. Gelijk na de wedstrijd ook mijn burpees gedaan, het waren er 50 ipv 100, maar we hadden in de challenge ook afgesproken dat we op trainingsdagen de helft doen, dus ook dat hoeven we niet te bagatelliseren.
Ok, so far so good en dit is al iets dat ik de laatste weken/maanden goed doe, maar hoe zit het met het snoepen en opstaan? Gisteren na het eten, heb ik een paar m&m's meegegeten met mijn vrouw, letterlijk een paar. Daarna ben ik gaan douchen en heb ik nog een proteïne shake genomen met wat rood fruit en (chia)zaden en pitten. Dat was rond 20.30 en dus de laatste maaltijd van de dag. Niet veel later zijn we naar bed gegaan, hebben we nog even gekletst en zijn we rond 22.30 gaan slapen. Ik werd rond 00.30 wakker van mijn kleinste die bij ons in bed kwam en ben ik in haar bed gaan liggen. Op zich prima geslapen in haar bedje en om 06.00 uur ging de wekker. Ik was trouwens daarvoor al een paar keer half wakker geweest, omdat ik wist dat dit wekker eraan zou komen en mijn uitdaging zou starten, toch een soort van zenuwachtig ofzo. Toen die wekker uiteindelijk ging om 06.00 uur had ik het echt heel zwaar. Ik drukte op snoozen, maar realiseerde me dat ik niet meer wil snoozen. Ik hoorde de stem van Eric Thomas in mijn hoofd zeggen; you love that snooze button too much, you love that sleep to much. Ik heb toen mijn wekker uitgezet en heb nog ongeveer 5 minuutjes met mijn ogen open mijn mentale kracht bij elkaar gezocht om op te staan en bedacht wat ik zou gaan doen. Het lukte me rond 06.10 om op te staan, tanden gepoetst, gezicht gewassen, joggingbroek, sportshirt en loopschoenen aangedaan. Beneden mijn creatine genomen, telefoon en airpods gepakt en naar buiten gegaan.
Eerst een stukje in stilte gelopen en daarna toch een motivatiefilmpje op mijn telefoon aangezet, een filmpje met een compilatie van teksten van o.a. Eric Thomas en David Goggins. Die ongeveer 10 minuten opgehad en toen besloten om mijn 100 burpees te gaan doen. Ingegeven door het filmpje besloot ik om hetgeen waar ik het meest tegenop zou kijken die dag als eerste te doen. Om elke 2 lantaarnpalen 10 burpees gedaan tot ik bij de 100 was, tussendoor begon het ook nog te regenen en het was op dat moment dat ik weer de stem van David Goggins hoorde waarin hij vertelde over de koude en natte omstandigheden van helweek (navy seals). Het leek wel alsof hij dit zo geregeld had die regen om me maximaal te testen en ik kon de ironie en het toeval (?) wel waarderen. Het feit dat ze in helweek geen aantallen weten en maar door en door moeten gaan, 130 uur lang, maakte me ervan bewust dat ik het een stuk makkelijker had. Mijn 100 burpees afgemaakt terwijl ik kletsnat werd. Daarna mijn jas weer aangedaan, airpods weer in en nog een stukje geluisterd naar mijn motivatiefilmpje, terwijl ik terug naar huis liep. Ook trots het filmpje van mijn burpees dat ik opgenomen had in de groepsapp van de challenge gegooid. Ik ben trots op mezelf, dit is de eerste overwinning van het jaar. Tuurlijk is het maar 1 zwaluw die nog geen zomer maakt, maar op deze overwinning ben ik trots en dat moet ook. Ik heb de neiging, zoals veel anderen volgens mij, om het positieve klein te maken en het negatieve uit te vergroten. Het is enerzijds goed om bescheiden te zijn, anderzijds heb ik geleerd dat je ook je eigen grootste fan moet zijn. Zelfliefde is goed, zelfvertrouwen is goed, trots zijn op jezelf is goed, zolang je maar realistisch en bescheiden blijft, zowel tegen je zelf als de buitenwereld.
Einde