"People don't burn out because of what they do, they burn out because they forgot why they do it", een quote van Inky Johnson uit het filmpje dat ik deelde in mijn vorige blog. Dit voegt in mijn optiek nog een extra dimensie toe aan de passie waar ik het mijn vorige blog over had. Sowieso heeft die hele speech uit dat filmpje mij zoveel doen inzien, zowel over wie ik ben als wie ik wil zijn. En ik ben van plan dat voor mezelf nog verder uit te werken en net zo lang in te slijpen tot ik die mindset onbewust leef. Ik zal dit verder toelichten.
Een grote reden waarom ik zoveel tijd en energie steek in mijn eigen ontwikkeling en het nadenken en analyseren van wat mij drijft, is de collateral damage. Ik vind dat ik het vooral aan mijn geliefden, maar ook alle andere mensen waar ik mee in aanraking kom, verschuldigd ben om hen de beste versie van mezelf te geven. Let wel, ik wil hen MIJN beste versie geven, dus niet de Inky Johnson versie of kopie van een van mijn andere helden. Authentiek dus, maar er is niks mis met hun goede invloed te gebruiken om tot die beste versie te komen.
Die beste versie is onder andere het voorbeeld dat ik voor mijn dochters wil zijn. Ik ben er heilig van overtuigd dat voorbeeldgedrag de meeste invloed op de ontwikkeling van je kinderen heeft. Hoe dat werkt, hoef ik denk ik niet toe te lichten, behalve dan dat de verhouding van het resultaat van het karakter, gedrag en geluk van je kind in mijn optiek voor 80% gevormd wordt door nurture en voor 20% door nature. Aangezien die nurture voor een heel gigantisch gedeelte door de ouders gedaan wordt, is het evident dat jouw gedrag ontzettend bepalend is. Hoe ouder ik word en hoe meer ik er over nadenk, des te meer ik erachter kom hoe het voorbeeldgedrag van mijn ouders mij gevormd hebben. Vandaag had ik het daar nog over met een vriendin van me en zei vertelde ook hoe het gedrag van haar moeder haar beïnvloed heeft, maar dat zij er sinds kort ook achter gekomen is hoe het gedrag van haar moeder weer beïnvloed is door haar eigen ouders. Niks nieuws op zich en ook geen rocket science, maar ik had daar tot op korte termijn eigenlijk nooit echt bij stil gestaan en nu ik dat wel doe, vind ik het zeer confronterend en leerzaam tegelijk.
Het gaat voor een deel dus ook over het doorbreken van de cyclus. En ik denk echt dat het heel erg belangrijk is als ouder om daar aandacht aan te geven. Sterker nog, ik vind dat je dat je kind verschuldigd bent. Die vriendin van me gaf aan dat haar moeder een lastige jeugd gehad had, waarbij angst en problematiek aan de orde was. Omdat haar moeder dat niet wilde laten ervaren door haar kinderen, was ze heel beschermend richting haar eigen kinderen. Hierdoor mistte die vriendin in haar jeugd een schop onder haar kont en werd ze te weinig door haar ouders in het diepe gegooid of gedwongen zich in lastige situaties te leren staande te houden. Het gevolg hiervan was dat die vriendin in verschillende situaties, zowel in haar jeugd als volwassenheid, onvoldoende haar mannetje stond en over zich heen liet lopen.
Het gaat er niet om dat we onze ouders dat kwalijk moeten nemen, maar nogmaals, het is wel goed om te begrijpen wat er gebeurd is en hoe je daardoor zelf nu handelt in de opvoeding van je kinderen. Hier is het voorbeeldgedrag dus leidend in volgens mij. Heel simpel gezegd, maar als ik zelf ongezond eet en niet sport, dan is de kans groot dat mijn kinderen dat ook doen. En dat geldt eigenlijk voor alles; roken, drinken, drugs, relaties. Wetenschappelijk onderzoek heeft dat volgens mij ook aangetoond. Betekent dat dat ik perfect moet zijn in mijn doen en laten? Nee, want dat is niet alleen een utopie, maar ook niet waar het om draait. De essentie is dat als ik nastreef om de beste versie van mezelf te zijn, dan mijn kinderen dat ook gaan doen. Als zij zien dat ik respectvol met mensen om ga, zullen zij dat ook doen. Als zij zien dat hun ouders in hun relatie respectvol en liefdevol met elkaar omgaan, zullen zij dat ook doen EN daar ook hun eigen partners op selecteren.
Een aantal zaken waarin ik de beste versie van mezelf wil zijn, heb ik hiermee al genoemd. Gezonde relaties bouwen en onderhouden, liefdevol en respectvol zijn, maar ook hard werken aan je dromen, plezier hebben, je passies ontdekken, omgaan met moeilijke situaties, doelen stellen en de discipline hebben om die doelen te halen. Het zijn slechts enkele van de zaken die ik belangrijk vind in die beste (voorbeeld)versie van mezelf. De situaties die mij ongeveer een jaar geleden tegen de grond sloegen, zoals het ziektebed en overlijden van mijn vader en mijn laatste werkervaring, hebben als gevolg gehad dat ik ben gaan nadenken over wie ik ben, wie ik wil zijn en wat (voor mij) echt telt in het leven.
Het resultaat hiervan oftewel collateral damage is dat de mensen dichtbij me, maar ook alle anderen met wie ik in aanraking kom, de beste versie van mij krijgen. En dat is veel meer waard dan een hoge functie met een gek salaris en een dikke leaseauto. Deze denkwijze waarbij je iets negatiefs ombuigt naar iets positiefs oftewel goud van steen maakt, zoals geschreven in het prachtige boek De Alchemist van Paula Coelho, dat is wat ik na blijf streven. Conclusie; zolang ik onthoud waarom ik zo hard aan mezelf werk om de beste versie van mezelf te worden, zal ik nooit opgebrand raken!
Wat ik van nature altijd heb gehad, is dat ik het fijn vind om iets voor een ander te doen. Die zorgzame eigenschap is natuurlijk heel mooi en kan heel veel moois brengen, maar kan ook doorslaan in overheersend gedrag en jezelf teveel wegcijferen. Beiden heb ik regelmatig ervaren en dat heeft me veranderd als mens. Misschien ken je het wel, het gevoel dat je je gebruikt voelt of geen waardering voelt en je bij jezelf denkt genoeg = genoeg en nu ga ik het anders doen. Ik ben daarin misschien wel een beetje doorgeslagen op een bepaald punt. En als ik erover nadenk was dat punt toen de moeder van mijn oudste dochter en ik uit elkaar gingen na een relatie van ongeveer 8 jaar.
Misschien dat ik er later nog eens uitvoerige op terug kom, maar om nu een lang verhaal kort te maken; we hadden al een valse start, waren beiden eigenlijk niet klaar voor een volwassen relatie en nog erg op zoek naar onze identiteit en levensdoelen. Toen we uit elkaar gingen, kreeg zij vrij snel een nieuwe relatie en dat kwetste me. Niet alleen voelde ik me in mijn trots als man aangetast, want hoe kon ze nou zo snel een vervanger voor mij hebben gevonden?! Maar ik voelde me ook gebruikt en in de steek gelaten. Ik had haar voor mijn gevoel alles gegeven, had mezelf weggecijferd op alle manieren, was een zorgzame en zeer aanwezige stiefvader voor haar zoon geweest. En nu, nadat ik voor haar via mijn werk een woning had geregeld, nu werd ik bij het oud vuil gezet en was ze niet bezig met rouwen over mij en onze verbroken relatie, maar lekker aan het genieten met de volgende vent. Uiteraard schrijf ik het nu op hoe ik het voelde vanuit emotie, rationeel lagen de zaken een stuk genuanceerder. Maar feit is wel dat ik achterbleef met een gebroken hart, financiële problemen die ik mocht oplossen, terwijl mijn ex van wie ik nog hield met hele andere dingen bezig was.
Die periode, die heeft me niet alleen gebroken, maar ook ontzettend veranderd als mens. Vanaf dat moment zette ik mezelf op 1, uit woede, haat en verdriet en onder het mom van good guys finish last. Jezelf op 1 zetten, is natuurlijk helemaal goed, maar ik sloeg daar wel in door zie ik nu in. Ego en onzekerheid ligt dicht bij elkaar. en kunnen elkaar op een negatieve manier enorm beïnvloeden. En eigenlijk was ik vanaf dat moment vooral bezig met waar ik vond dat ik recht op had in mijn optiek. Zowel zakelijk als privé uitte dat zich op een vrij bazige en overheersende manier. Combineer dat met mijn verbale kwaliteiten en dan heb je al een snel een heel aanwezig en dominant persoon voor je.
Begrijp me niet verkeerd, ik was echt geen ontzettende eikel (vind ik zelf) en dat zorgzame had ik nog steeds wel, maar ik voelde me wel heel snel aangevallen of slecht behandeld en daar stak ik dan snel een (verbaal) stokje voor en ik voelde me vaak slachtoffer. Ik weet niet zo goed hoe de mensen om me heen dat ervaren hebben, maar zelf vond ik me eigenlijk vaak niet zo een heel leuk persoon en daardoor heb ik heel lang niet zo goed in mijn vel gezeten. Door alles dat ik het laatste jaar heb meegemaakt, maar ook door de stabiliteit die ik inmiddels heb, begin ik het langzaam weer ok te vinden om die zorgzame kant van mezelf, die kant waarin ik mezelf makkelijk wegcijfer, weer te voelen en te laten zien. Ik vind dat fijn, want dat is tenslotte wie ik diep van binnen ben. Ook haal ik er weer voldoening uit en dat is de ware winst van het geven. Ik kan nu goed inschatten wanneer ik daarin doorschiet als dat gebeurt, dus ik ben ook niet bang dat ik mijn grenzen (weer) over ga en mezelf daardoor weer heel erg gekwetst kan voelen. Met andere woorden, ik ben in balans op dat vlak.
Het besef over wat ik hierboven geschreven heb, geeft me een warm gevoel en maakt me zelfs ook trots. En het maakt me ook nieuwsgierig, nieuwsgierig naar hoe zich dat in de komende periode gaat uiten, maar ook wat het me gaat brengen. Want 1 ding is heel erg zeker, als jij kan zorgen dat het leven van iemand anders ok is, dan zal jouw leven altijd ok zijn. Ok dat laatste heb ik gestolen van Inky Johnson, maar ik geloof hier wel in en ik denk dat als meer mensen zo zouden denken, dat de wereld dan een veel mooiere plek zou zijn. We gaan het zien, voor nu maakt het mij in ieder geval een gelukkiger en beter mens en dat is al enorm fijn!