Het is alsof ik het aanvoel of misschien creëer ik het zelf wel. Gisteravond had ik opeens weer dat unheimische gevoel, een negatief gevoel, waarin ik flashbacks kreeg naar mijn laatste werkgever. Ik voelde me niet op mijn gemak en alhoewel het verre van vergelijkbaar is, kan ik me wel voorstellen hoe het is om een paniekaanval te krijgen n.a.v. dat gevoel. Ik probeerde me te ontspannen, maar kon niet in chillmodus komen, waardoor ik uiteindelijk maar naar bed ben gegaan en gelukkig snel in slaap viel.
Vanochtend moeite met opstaan, niet vanwege vermoeidheid, maar omdat ik nog steeds dat negatieve gevoel heb. Uiteindelijk rond 09.00 uur mijn bed uitgerold, die kleine ontbijt gegeven en gaan douchen en aankleden. Rond 10.00 achter mijn laptop gaan zitten om mijn afspraak met het UWV om 11.oo uur voor te bereiden en ook te starten met deze blog om hopelijk wat zaken van me af te kunnen schrijven. Ik zit achter mijn laptop en krijg een mail van het bedrijf waar ik gesolliciteerd heb. Afgewezen, ze hebben geschiktere kandidaten en bedanken me voor mijn interesse. Het komt binnen, het raakt me. Ik word gvd niet eens uitgenodigd voor een kennismaking gesprek. Het is de zoveelste afwijzing, de zoveelste keer dat ik op basis van mijn CV en motivatie waar ik serieus mijn best voor heb gedaan, niet bij de topkandidaten hoor. Ben ik dan echt zo een kneus? Was dit wat ik gisteravond al aanvoelde of heb ik dit zelf gecreëerd?
Ik app de bevriende contactpersoon via wie ik geattendeerd ben op de vacature en bedank haar voor haar moeite. Niet veel later krijg ik een telefoontje van het UWV over competentietesten die ik via hen kan doen. Ik luister half, hoor aan wat ik moet doen, maak een afspraak over 3 weken om de competentietesten te bespreken en hang op. Niet veel later komt Lynn de kamer binnen en ik vertel haar van de afwijzing. Haar reactie maakt mij nog verdrietiger. Ik wil me echt niet aanstellen, maar ik weet dat zij de hoop had dat dit wat voor me zou zijn, dus ook bij haar komt dit binnen. Dus haar teleurstelling maakt mijn teleurstelling nog heftiger en creëert een boosheid bij me.
Naast de boosheid schaam ik me en voel ik me even machteloos. Ik weet serieus even niet meer wat ik moet doen om ergens binnen te komen en had nooit verwacht dat het zo moeilijk zou zijn. Ik lijk wel vervloekt, sta ik ergens op een zwarte lijst ofzo?! Ok, alles gebeurt om een reden en alhoewel ik de reden nog niet volledig helder heb, moet ik en wil ik vertrouwen houden in een groter plan. En de komende weken moet ik me serieus gaan inzetten om dat grotere plan te ontdekken. Ik denk aan Inky Johnson en zijn situatie waarin hij letterlijk op de vooravond van het tekenen van een contract in de NFL tegen een definitieve verlamming van zijn arm en einde carriere aanloopt. Inky zegt hierover dat god hem redirect naar een ander plan en hem vraagt hem te vertrouwen. Later zegt hij hierover dat het contract in de NFL, waarmee hij gelijk zij hele familie uit de shit kon halen, laag hangend fruit was en dat hij tot veel meer in staat was. En heel eerlijk, zo voelde de functie waarvoor ik afgewezen ben ook wel; laaghangend fruit. Maar goed, na bijna een jaar thuis, een lege spaarrekening en weinig financiële ruimte, zou dat laag hangende fruit me erg goed smaken!
Ondanks dat ik geen duidelijk geloof heb, voel ook ik heel duidelijk dat ik geredirected word. En dan niet alleen op arbeidsgebied, maar vooral in het leven. Ik word gedwongen om na te denken over zaken waar ik nooit bij stil stond; mijn relaties, mijn mindset, mijn doelen, mijn geloof en mijn richting. Ik moet niet vergeten wat dit me al gebracht heeft en nog belangrijker, wat dit me nog gaan brengen. Deze afwijzing is daar onderdeel van en is het volgende stapje richting mijn bigger purspose. Het klinkt enorm zweverig, I know, maar dat is wel waar ik (god) op moet vertrouwen. Ik laat me hierdoor niet uit het leven slaan. Ik neem deze even op de kin, maar ik zal opstaan en blijven vechten. Voor vandaag betekent dat dat ik straks even ga wandelen, dat ik vanmiddag ga trainen en niet in een hoekje ga zitten huilen.
Inmiddels 2 dagen verder, ik heb wat tijd gehad om te reflecteren en mijn emoties te verwerken. Mijn voornaamste conclusie is dat ik mijn pijn om moet leren zetten naar kracht oftewel pain naar power! Iedereen heeft pijn, maar er zijn 2 manieren om met pijn om te gaan. De eerste is om jezelf als slachtoffer te blijven voelen en onder een dekentje op de bank te blijven liggen. De tweede is om ondanks die pijn door te gaan of zelfs die pijn te gebruiken als energie om nog harder te werken. Ik herken mezelf in beide personen, maar ik streef er naar om die tweede persoon te zijn. Los van wat ik eerder zei over het grotere doel van Inky Johnson, weet ik ook genoeg voorbeelden van mensen die tientallen malen zijn afgewezen en mensen die doorgaan ondanks dat zij nog veel ergere dingen dan ik meemaken.
En moet ik ook gewoon weer eens fucking eerlijk tegen mezelf zijn. Hoeveel ben ik nou eigenlijk afgewezen? Ik denk iets van 5 of 6 keer in 10 maanden ofzo, oftewel ongeveer 0,5 keer per maand. Dat is mijn fucking inzet geweest op sollicitatiegebied, ruim genomen ongeveer 1 sollicitatie per maand. Dat is geen hard werk, dat is geen grind en al helemaal geen reden om zielig te gaan lopen doen. Als ik een vriend hierover zou moeten adviseren of coachen, dan zou ik zeggen; vriend, als je in 1 maand tijd 10x solliciteert en je doet dat 6 maanden lang en je wordt niet uitgenodigd of een baan aangeboden, dan mag je zielig doen, maar niet omdat je nu een paar keer nee krijgt. In een van mijn favoriete speeches van Denzel Washington waarin hij vertelt over zijn levensverhaal, is de kern; fall down 10 times, get up 11! Hard work workes, ook dat zegt ie. Maar ik heb niet hard gewerkt, laten we eerlijk zijn. Ik ben verwend, ik ben zacht en vind anderen continue incapabel, maar ik moet mezelf veel vaker die spiegel voorhouden.
Over anderen gesproken, daar had ik het gisteren over met Lynn. Ja, ik heb serieus pech gehad bij een aantal sollicitaties. Ik heb recruiters meegemaakt die serieus fouten maakten en waardoor ik niet in aanmerking kwam. Ook bij deze laatste, daar zit iemand op de positie waarop ik gesolliciteerd heb, maar die het tegenovergestelde is van mij. Deze persoon die heeft een hele grote hand in haar opvolger en wie gaat die zoeken denk je? Precies, die gaat een protégé van zichzelf zoeken, omdat zij zichzelf geweldig vind. Het is geen hogere wiskunde. En mijn contactpersoon die is daar heel boos over en ik denk persoonlijk ook dat als zij als management een andere weg in moeten slaan, dat ze dan de huidige persoon niet bij het sollicitatieproces moeten betrekken. Maar goed, de realiteit is dat dit wel gebeurd is en dat is pech voor mij. Dus nee, ik heb het in meerdere situaties niet getroffen, maar dat is de gok als je heel weinig actie onderneemt. Het is echt een kwestie van timing en om je kansen te vergroten op een goede timing moet je dus heel veel actie ondernemen en nogmaals, dat heb ik niet gedaan. Soms valt het toevallig net goed, misschien heb ik daar in het verleden gewoon altijd heel veel mazzel mee gehad en is dat nu even niet het geval, voor het eerst in mijn leven.
Dus klaar met het huilen nu en momentum creëren. Dat laatste is iets dat alleen de groten kunnen, bijvoorbeeld in de sport. Reggie Jackson is een van de grootste honkballers in de geschiedenis en heeft 563 homeruns geslagen. Maar is tegelijk ook degene met een van hoogste strike-out percentages. Maar daar hoor je niemand over, aldus Denzell Washington, je hoort ze alleen maar over die homeruns. Waarom zeg ik dit? Reggie Jackson is zo een voorbeeld van iemand die al zijn verliezen, al zijn pijn, gebruikte als power om tot grote hoogtes te komen. En zo zijn er talloze voorbeelden van grootheden die vanuit verslagen posities en herhaalde tegenslagen heel succesvol zijn geworden. Er is maar een maar en dat is blijven doorgaan. Doorgaan tot je momentum krijgt en dan doorgaan om dat momentum te behouden.
Wat dat betreft is padel echt een geweldige symboliek voor het leven. Ik heb zoveel potjes gespeeld, waarbij we momentum kregen en alles je kant op valt. Maar ook vaak momentum verloren, waardoor je voor je gevoel onterecht een pot verliest. Momentum creëren en behouden is key, zowel in de sport als in het leven. Maar evident is dat dit niet altijd gaat lukken en dan is er maar 1 dingen dat je wel in de hand hebt en dat is hoe je reageert en wat je doet om dat momentum weer terug te krijgen. Op de padelbaan betekent dat rustig blijven, niet negatief doen, snappen wat er gebeurt en weten dat alleen positiviteit, energie en vertrouwen je weer terug gaat brengen. Misschien komt het, misschien niet, maar als je doet wat je moet doen, kun je in ieder geval zeggen dat je er alles aan hebt gedaan!
Zo is het in mijn leven ook op dit moment, er zit maar een ding op. Ik blijf positief, kijk niet naar wat een pech ik heb of wie er niet met me zijn. Nee, ik kijk vooruit naar het volgende punt en ik neem in mijn positiviteit en volhardheid mensen met me mee. Daarmee creëer ik op verschillende manieren momentum, zowel in mijn eigen energie als goodwill bij anderen. Ik heb net alweer een nieuwe sollicitatie gedaan en 2 lunchafspraken gemaakt met kennissen die mogelijk iets voor me kunnen betekenen. De komende dagen doe ik zakelijk gezien verder even niks, ik ga even 2 dagen weg met mijn gezin en kom in het weekend terug. Dan heb ik een padelpotje en trainingen staan, dus dan heb ik even andere prioriteiten, maar maandag is het weer volle bak inzet en positiviteit!
Dan nog wat anders. Het valt me op dat ik in de laatste maanden en hele andere visie op vriendschappen en relaties heb gekregen. En dan gaat het niet om de echte vriendschappen en diepe relaties met de mensen waar ik van houd en die van mijn houden, maar om alles dat daaronder zit. Je weet wel, de kennissen of ex-collega's of sportvrienden of mensen uit je netwerk, eigenlijk gewoon mensen die je ziet en spreekt, maar waar je verder geen echte emotionele band hebt. Wat ik heb gemerkt, is dat ik zelf veel te hoge verwachtingen heb gehad van die groep mensen. Mede ook, omdat ik zelf veel te veel energie heb gestoken in die groep. Dat verwacht je dan terug ofzo, maar eigenlijk is dat natuurlijk totaal niet realistisch. Ik zal een voorbeeld geven, ik heb ongeveer 10 jaar gewerkt bij een werkgever. Ik heb daar veel goeie dingen gedaan, veel mensen geholpen verder te komen, mensen aangenomen, mensen wegwijs gemaakt, mensen ondersteund, van alles. Toen ik thuis kwam te zitten en graag weer aan de bak wilde, dacht ik dat het het makkelijkst zou zijn om daar terug te keren. Het is in de buurt, ik ken het klappen van de zweep en het relatief makkelijk geld verdien voor weinig inzet, beetje ambtelijk. Ik heb contact gehad met een aantal mensen daar en hen min of meer aangegeven dat ik wel oren had naar een terugkeer. Maar waar ik had verwacht dat zij een lans voor me zouden breken, bleef dit uit. Sterker nog, ik voelde eigenlijk meer dat zij niet zaten te wachten op een terugkeer van mij. Ik voelde me daardoor beledigd, kreeg een stank voor dank gevoel erbij, het stelde me teleur. En dat heeft puur en alleen te maken met mijn verwachtingen van die mensen. Omdat ik wel iemand ben die mensen help als ze mij hebben geholpen, verwacht ik dat ook van hen. Maar niet iedereen denkt zo en dat realiseer ik me nu zo goed.
Ander voorbeeld, ik betrek bij padel bijna alles en iedereen bij bepaalde potjes en acties. Maar ik merk dat niet iedereen hetzelfde bij mij doet. Dat is absoluut niet persoonlijk en padel draait niet om mij alleen. En toch heb ik dan wel weer die verwachting, simpelweg omdat ik voor mijn gevoel wel alles en iedereen erbij betrek. Concreet, ik sprak een vriend van me een paar weken geleden en die zei dat ie graag snel weer een potje samen wilde spelen. Ik zei, ja laten we even kijken wanneer we dat kunnen fixen. Rond diezelfde tijd speelde ik met een andere vriend van me een goede pot en die zei ook dat ie graag snel weer met me wilde spelen. Ongeveer een week later sturen die beide vrienden in een groepsapp een uitnodiging om te spelen naar iedereen. Dus zij hadden onderling ook contact gehad, al iets gepland en wilden dat nu opvullen. Mijn verwachting n.a.v. de situatie is dat zij mij ook prive even hadden moeten vragen i.p.v. een algemene uitnodiging. Ik ben er verder niet op ingegaan. Kijk, het gaat helemaal nergens over, maar het is die energie die ik niet digg bij mezelf.
Enerzijds heb ik zelf de keuze hoe ik reageer en hoe zeer ik het me aantrek, dus die neem ik sowieso. Anderzijds weet ik dat ik dus zelf anders moet gaan handelen om niet die verwachtingen bij mezelf te creëren. Wat ik dus ben gaan doen de laatste tijd is veel meer focus en energie op mezelf en de mensen waar ik van houd en die van mij houden. En een stuk minder energie in die groep daaronder steken. Let wel, zonder heel ver van mezelf af te gaan staan. Voor mij betekent dat minder initiatieven nemen, minder rekening houden met die groep en vooral.... die mensen niet zo belangrijk meer maken. Het zijn geen vrienden, het zijn kennissen. Dit bedoel ik niet zoals het eruit komt, maar fok hun. Ik denk dat iedereen wel een keer op zo een punt komt dat je gaat prioriteren op de mensen die echt belangrijk zijn, mede omdat ze jou ook belangrijk vinden. Plat gezegd, meer schijt hebben en meer voor jezelf kiezen. En weet je, eigenlijk voelt dat wel goed, ook omdat ik van iets negatiefs iets positiefs maak voor mezelf. Focus dus, op alle facetten van het leven, ook die externe variabelen waar ik het nu over heb.