Another monday... tijd om weer even wat dingen op een rijtje te zetten en vooral focus te pakken. De afgelopen anderhalve week druk geweest met van alles en nog wat en ook nog een paar dagen ziek(ig) geweest. Er zijn best wel veel goede momenten geweest, waarin mijn focus er was, ik lekker bezig was, plezier had en nuttig bezig was. Maar toch merk ik eigenlijk sinds gister al dat me een unheimisch gevoel bekruipt dat ik het beste kan omschrijven als zoekend naar focus, motivatie, bevestiging, energie en blijdschap. Eens kijken of ik dat een beetje van me af kan schrijven.
Laat ik even beginnen met het meest urgente op dit moment en dat is voeding. Vorige week had ik een goed gesprek met Lynn nav een podcast die zij had geluisterd van Berthold Gunster betreft omdenken. We hadden het over mijn dwang naar suikers en dan voornamelijk chocola. Eigenlijk kwam dit gesprek op gang, omdat ik Lynn vertelde over een ander gesprek dat ik die dag had gehad met Dennis en Mikey na onze workout bij crossfit. Terecht zei Dennis dat ik mezelf saboteer door zo slecht te eten, terwijl ik wel goed en hard train. Het was tough love van een vriend die zeker wel het beste met me voor heeft, maar toch voelde ik me een beetje aangevallen en veroordeeld. Heel eerlijk, het is gewoon niet fijn als iemand je een spiegel voor houdt, helemaal als dat best op een pittige toon gedaan wordt. Maar wat hij zei, klopte wel en ik respecteer dat hij dat doet, want dat is wat echte vrienden doen; elkaar de waarheid zeggen, ook als ie niet leuk of fijn is.
Maar goed, terug naar mijn gesprek met Lynn hierover. Ik vertelde Lynn over bovengenoemd gesprek en dat ik er een beetje een rotgevoel aan over had gehouden. Wat ik fijn vond op dat moment, is dat Lynn verder niet oordeelde, noch over mijn eetgedrag als de tough love van Dennis. In plaats daarvan vertelde ze dus over die podcast die ze had geluisterd. In die podcast werd de dwang "omgedacht" naar acceptatie. De meeste mensen hebben een hekel aan hun dwang (wat die dan ook is) en zijn dus eigenlijk continue boos op zichzelf, omdat ze die dwang niet de baas zijn. Dat is natuurlijk een heel negatief bestaan, waarin je continue gevangene bent van je eigen emoties. Maar als je accepteert dat die dwang nou eenmaal onderdeel van jou is, kun je je negatieve emoties hierover loslaten. Het klinkt heel ingewikkeld, maar ik snap precies wat die Berthold bedoelt. Ik ben zelf al een hele poos heel negatief over mijn dwang naar chocola (suikers) en mijn leven wordt voor een deel beheerst door pogingen hiervan af te komen en teleurgesteld zijn in mijn falen hierin. Maar wat nou als ik voor nu gewoon even accepteer dat ik regelmatig chocola en andere suikers eet, zonder een plan om hiervan af te komen, dan kan ik die strijd die ik hierover dag in dag uit aan het voeren ben met mezelf even loslaten. Niet alleen scheelt dat heel veel energie, maar ook dat slechte gevoel van falen dat ik er continue aan over houdt. Met alles dat er op dit moment speelt, denk ik dat dit een heel goed idee is. Als dat betekent dat ik mezelf dan op dit moment saboteer, dan is dat maar even zo.
Ik ben dit nu een dag of vier zo aan het doen en waar ik op hoopte, is enigszins uitgekomen tot nu toe. Door mijn behoefte cq dwang te accepteren, is de echte urge een stukje minder. Wat ik daarmee bedoel, is dat ik het echte overdreven naar binnen stampen niet meer heb gedaan. Zaterdag waren we bijvoorbeeld schaatsen en daarna gingen we even op de koffie bij een oudtante van me. Ik nam daar een moorkop en ook nog een broodje frikandel. In de avond had ik eigenlijk nergens trek meer in, heb ik licht avond gegeten en ben ik op tijd gaan slapen. De volgende ochtend ging ik 3 uur lang padellen en toen ik thuis kwam lagen er croissantjes. In plaats van alles op te eten, nam ik er 2 en liet ik de rest staan. Gisteravond lag ik alleen op de bank voor de tv en had ik trek in chocola. Ik hield het bij 5 koekjes ipv de halve of hele rol en nam een paar hapjes ijs ipv de hele bak. Dat klinkt misschien simpel, maar voor een "junk" als ik is dat best uniek, omdat ik normaal uit dwang blijf vreten en zoeken tot alles op is. Vergelijk het een beetje met iemand die elke avond een fles wijn leegdrinkt en het nu houdt bij 1 of 2 glazen. Het zijn kleine stapjes, maar ook deze stapjes helpen naar een gezonder en vooral leuker en gelukkiger leven. Voor nu laat ik het tellen van calorieën en het tellen van mijn macro's dus even los. Ik weet wat goed is, wat niet en wat ik lekker vind, dus ik probeer daar zoveel mogelijk op de focussen in positieve zin, zonder mezelf dingen op te leggen.
Nou dat stukje geeft me nu al wat meer rust, dus dat is fijn. Lynn zet net een bakje met mandarijn, banaan en appel bij me neer en ik zit aan mijn derde kop groene thee van de dag, dus so far so good hahahaha. Wat me nog geen rust geeft, is dat ik nog steeds niet heel actief aan het solliciteren ben en dus ook nog geen werk heb. Los van dat ik zelf natuurlijk druk voel, zowel vanuit de gedachte jezelf nuttig te maken als het financiële aspect, voelt het soms vanuit de buitenwereld alsof ik een buitenaards wezen ben. Dat klinkt best heftig en ik weet dat het zo zeker niet bedoeld wordt door de mensen om me heen, maar dat is wel hoe het voor mij soms voelt. Mensen vragen bijvoorbeeld continue hoe het gaat met werk zoeken. Heel erg lief natuurlijk die interesse, maar normaal gesproken vragen mensen niet continue hoe het op je werk gaat, het is dus anders. Ter vergelijking, ik vraag mensen ook niet continue hoe het met hun gezondheid gaat als ze niet ziek zijn, maar als je weet dat iemand wel ziek is, dan vraag je dat wel. Daarbij krijg ik ook regelmatig opmerkingen over hoe chill het is als ik bijvoorbeeld op een dinsdag om 10.00 gepadeld heb of als ik zeg dat ik een dutje gedaan heb. Ook hierbij geldt dat dat natuurlijk ook lekker is, maar ik zeg ook niet tegen mensen die werken hoe chill het is dat ze voor de 3e keer dit jaar op vakantie gaan, omdat ze genoeg geld verdienen met hun baan. Ook zijn er vrienden die vragen hoe Lynn ermee omgaat dat ik nog geen werk heb en of ze het wel ok vindt dat ik minder geld binnen breng en "weinig" uitvoer. Ik snap de vraag, maar ook hierbij geldt dat ik hen ook niet vraag of hun partners het ok vinden dat geen reet in huis uitvoeren, veel drinken of weinig aandacht en tijd geven aan hun kinderen.
Mijn conclusie is dat alles normaal is, zolang je maar een baan hebt en voldoende geld in het laatje brengt. Alles wat afwijkt, vinden mensen raar. Nogmaals, ik neem het niemand kwalijk, want het is onwetenheid, maar dat neemt niet weg dat het niet altijd leuk is als mensen daardoor op een bepaalde manier met je omgaan. En weet je, misschien komt het voor een deel ook wel door mij zelf. Ik vertel en deel van nature veel met de mensen om me heen en daarmee voed ik hen natuurlijk ook. Als mensen me bijvoorbeeld ook vragen hoe het gaat, dan ga ik automatisch ongevraagd alle ins en outs vertellen oftewel een soort verantwoording afleggen. Dat stukje doe ik echt zelf en ik denk dat ik moet leren om wat meer voor mezelf te houden, niet alleen om mezelf te beschermen, maar ook omdat ik mijn eigen boontjes moet doppen en niet moet rekenen op de steun en begrip van anderen. Terwijl ik dit opschrijf, besef ik ook dat dat ook een negatief en energie lekkend effect heeft. Ik verwacht onbewust iets van anderen, mede omdat ik aan hen vertrouw wat er speelt in mijn leven. Die verwachtingen komen niet uit en dat heeft een negatief effect op mijn humeur. Dus wat meer voor mezelf houden, mijn eigen ding doen, zonder anderen hierbij nodig te hebben. Als je minder verwacht, wordt je ook minder teleurgesteld tenslotte. Ik heb dit overigens wel vaker aan mezelf uit gesproken, maar toch blijft het een valkuil van me.
Maar goed, los van deze mooie inzichten, wil ik zelf toch ook wel heel graag weer terug naar het normale en dus een baan. Dat betekent echter wel dat ik me daarvoor moet inzetten en door moet zetten bij afwijzing en alle andere uitdagingen die op mijn pad komen. Wat ik daarbij vooral moet leren, is dat ik in mijn dagbesteding de juiste dingen doe en me houdt aan mijn planning. Het voordeel dat ik heb, is dat ik meer dan voldoende ruimte heb om te rusten of anderen dingen te doen, maar dat neemt niet weg dat ik mijn structuur wel de dingen die ik moet doen. Niet alleen geeft me dit voldoening, maar dat is uiteindelijk ook wat me succes gaat brengen. Met alle respect, maar wat ik nu doe, is natuurlijk veel te weinig om aan de baan te komen die ik wil. Blijven werken, blijven proberen, mezelf verbeteren, gesprekken aangaan en risico's nemen, dat is wat me te doen staat. Het is overigens ook de eerste keer in mijn leven dat dit zo nadrukkelijk speelt, tenminste wel op een bewuste wijze. Ik heb het wel vaker gehad over de kansen die ik vroeger niet gepakt heb, vanwege mijn reactiviteit. Nu is er de kans om te herstellen en te laten zien dat ik het wel kan. Met andere woorden, ik heb nu eigenlijk de mogelijkheid om die cirkel te doorbreken, ook voor mijn kids. Goed voorbeeld is uiteindelijk wat goed doet volgen.
Ok, ik voel me al een stuk meer gefocust, wat ga ik de rest van de dag/week doen? Ik ga straks eerst mijn mail en financiën bijwerken, daarna tijdens de lunch even wandelen met Lynn naar mijn moeder. Daarna lunchen en naar vacatures zoeken. Ik kreeg een goede tip, dus daar maar even op inspringen. Om 16.00 uur de wod doen bij crossfit, daarna Sky ophalen bij de BSO, avondeten, die kleine douchen en naar bed brengen en daarna ook lekker zelf op tijd naar bed, beetje lezen of tv kijken en op tijd slapen. Morgen om 06.00 uur de wekker, joggen en weer in het ritme. Morgenochtend weer de balans opmaken en verder plannen, letsgo!
Einde