Er komt een DM binnen van iemand die ik via via ken. We hebben wel eens gesprekken gehad via instagram over mijn posts die ik plaatste over mijn motivatie en het wandelen dat ik in de ochtend rond 06.00 uur doe. Hij vertelde me over MyTrueGrowth en vroeg mij; wat zou je ervan vinden om je verhaal via een blog te delen op dit platform. Mijn eerste gedachte was Ik? NEE! Dat kan ik helemaal niet. Maar in de afgelopen periode heb ik geleerd om niet je onzekere ik te laten bepalen. Omdat ik dyslectisch ben, kost het me veel moeite, terwijl ik schrijven wel heerlijk vind. Dus wat nou NEE?! Met volledige overtuiging heb ik JA! gezegd. Iets met comfortabel worden in het oncomfortabele, het gaat om de inhoud van mijn verhaal en niet om hoe het eruit ziet!
In het kort:
Geslacht: vrouw
Geboortejaar: 1979
Sterrenbeeld: waterman
Geboorteplaats: Leerdam
Burgerlijke staat: samenwonend
Kinderen: 1 dochter (2004) en 1 zoon (2012)
Opleidingsniveau: VMBO-verzorging, MBO-mode en kleding
Arbeidsverleden: meerderen functies in de detailhandel
Hobby's: wandelen, sporten en creatief bezig zijn
Achtergrond:
Na het overlijden van mijn moeder in maart 2017 is mijn leven enorm veranderd. Ik vond het heel lastig om mijn nieuwe leven, zonder mijn moeder, op te pakken. Zo hoorde het niet te zijn. Verdriet, woede, frustratie, angst, vermoeidheid, prikkelbaarheid, stemmingswisselingen en lichamelijke klachten waren wat me na een aantal jaren in de weg bleef zitten. Naar de dokter geweest om mijn bloed te laten testen om te checken of ik misschien niet al in de overgang zat. Want ja, alle klachten waren daar. En aangezien mijn moeder ook redelijk jong was, kon het zo maar kunnen.
Gelukkig bleek dit niet het geval, maar ook balen, want wat was het dan wel? Ik ben een persoon die graag duidelijk heeft wat er aan de hand is, zodat ik weet hoe te handelen. Via de club waar ik sport kon je een zogenaamde EMB test doen. Dat is ook een bloedtest, maar dan een iets uitgebreidere. Wat bleek? Ik stond al een hele lange tijd aan en mijn reserves waren zo goed als op. Natuurlijk wist ik dit stiekem al een beetje (omdat ik alle rode vlaggen had genegeerd), maar toen het daar zwart op wit stond, was het toch behoorlijk slikken en huilen.
Ontkennen was geen optie (meer), ik moest niet alleen rust nemen en vinden, maar ook nog heel veel verwerken. Niet alleen het half jaar ziektebed van mijn moeder en haar overlijden, maar nog veel verder terug. Andere (oudere) trauma's die ik niet verwerkt had. Maar hoe en waar begin je hiermee? Tja, bij het begin dus...
Ik neem jullie graag mee, mee in mijn verhaal, niet alleen over mijn traumaverwerking, maar ook over hoe ik me ben gaan ontwikkelen en nog steeds ontwikkel, mijn persoonlijke groei dus. Ik merk dat het fijn is om dingen van je af te schrijven. Voor anderen misschien een stukje herkenning en wie weet, kan ik je zelfs inspireren of motiveren met mijn verhaal.
Danusia