Precies een week geleden dat ik heb geschreven en het voelt als een eeuwigheid. Ik heb enorm de behoefte gehad om dingen van me af te schrijven, maar ik heb er geen tijd voor gemaakt. Ik ben blij dat ik nu weer even achter mijn laptop zit, want ik voel me niet goed. Het waren drukke weken en ik heb eigenlijk continue vast gezeten, vast in angst, vast in uitstelgedrag, vast in verkeerde keuzes. Ik baal van mezelf!
Om maar te beginnen met waarom ik geen tijd heb genomen om te schrijven. De hoofdoorzaak is dat die kids vakantie hebben en hiermee mijn structuur ontregelt is. Let wel, dat laat ik zelf gebeuren, want als ik (zoals voorgenomen) gewoon om 06.00 uur opsta, had ik hier wel de voldoende tijd en structuur gehad om de dingen te doen die ik wil doen. Ja, ik sta nog steeds niet op als mijn wekker gaat, maar wanneer het me uitkomt of als ik gedwongen wordt door een externe factor. Resultaat is dat ik de afgelopen dagen nooit eerder dan om 09.00 uur opgestaan ben, wat een loser. Op dat moment loop ik eigenlijk de hele dag achter de feiten aan, logisch ook, want ik mis 3 uur van mijn dag aan (voorgenomen) productiviteit. En omdat ik zo laat opsta en eigenijk niet echt een doel heb met de kids, laat ik mijn dag bepalen en controleren door wat er komt. Beetje opruimen, beetje met de kids spelen, beetje klussen, beetje dit, beetje dat. Ik train gelukkig wel bijna elke dag. Het valt niet mee, maar vooral door de hulp van de crossfit groep waar ik dagelijks contact mee heb via de app en in de box, kan ik me er wel toe zetten om die kant op te gaan. Ik merk ook dat dat me energie geeft, het is een bekend fenomeen, maar als ik getraind heb, kom ik met energie thuis. Ik doe de wod (workout of the day) of pak de og (open gym) en doe elke dag trouw mee aan de 30-dagen burpee challenge. Als ik thuis kom, is het douchen, eten, kids regelen, beetje opruimen en dan nog even tv kijken. Op dit moment is het winter vol liefde wat dagelijks gekeken wordt. Tegen de tijd dat dat "programma" klaar is, is het meestal zo een uur of 10 en dus bedtijd. Maar "slim" als ik ben, ga ik dan niet lekker even lezen en slapen. Nee, op dat moment heb ik het rijk alleen en ga ik lekker op het bankie liggen om nog een paar uur te netflixen. Meestal val ik dan in slaap rond een uurtje of twaalf, meestal op de bank, omdat ik te lui ben om naar boven te gaan of omdat onze jongste dochter in ons bed ligt.
Zo, dat was een behoorlijke lap tekst, maar dat moest er 1 stuk even uit om aan te geven hoe mijn dagbesteding eruit heeft gezien de laatste weken. Tenminste, zo voelt het voor me. In de praktijk zijn er ook genoeg andere (leuke) dagen geweest. Op 30 december hadden we een verjaardag van een zoontje van een goede vriend van me. Het was een hele gezellig avond en iedereen had het naar zijn zin. Die avond gebeurde er echter wel weer wat interessants. We waren aan het einde van de avond met een groepje van mijn beste vrienden aan het hangen toen ik via de app in een discussie belandde met mijn oudste (puber)dochter (15). Het waarom is niet zo spannend, maar we bespraken het, eigenlijk ongewenst, met de groep die was blijven hangen. In dit gesprek sprak mijn vrouw zich vrij expliciet negatief uit over zowel mijn dochter als mij als vader. Mijn vrouw is de stiefmoeder van de oudste en samen met haar biologische moeder (mijn ex dus) proberen we alles zo goed mogelijk in banen te leiden. Ik vind het vaak lastig, omdat mijn ex een bepaalde mening heeft, mijn vrouw ook en mijn dochter uiteraard ook. Al die meningen, allemaal gebaseerd op hun eigen ervaringen en opvoeding, maakt het regelmatig uitdagend. Mijn oudste is aan puberen en probeert regelmatig de grenzen op te zoeken, o.a. door ons (haar moeder, mijn vrouw en mij) tegen elkaar uit te spelen. Dat zorgt soms ook voor discussie en verdeeldheid tussen ons als (stief)ouders. Ik vind dat we dit soort zaken binnen ons gezin moeten houden en nu ontstond er een soort situatie waarin ik het gevoel had dat mijn vrouw onze vuile was publiekelijk buiten hing en ik voor mijn gevoel niet alleen mijn dochter en mezelf moest verdedigen, maar ook onze relatie als (co)ouders.
Mijn vrouw had op een bepaald punt zelf ook wel door dat het niet handig was wat ze zei en probeerde de situatie toen te redden door wat algemene opmerkingen te maken en onze vrienden en hun (soortgelijke) situaties. Dit werkte niet helemaal of eerder averechts en het was eigenlijk een beetje awkward. Maar gelukkig konden we er enigszins ook wel om lachen. Waar ik zelf trots op was, is dat ik het zelf niet heb laten escaleren, ondanks dat ik me persoonlijk aangevallen voelde door mijn vrouw. Mijn oude ik had in deze situatie zeker ruzie gemaakt en vel de discussie aangegaan. Maar ik kon het nu redelijk van me af laten glijden en snapte eigenlijk al vrij snel dat het niet de intentie was van mijn vrouw om mij of mijn dochter aan te vallen. In de auto naar huis kwam ik er uiteraard wel op terug en toen zei mijn vrouw zelf al vrij snel dat onhandig van haar was en dat ze er spijt van had. 2 dingen die hierbij voor mij belangrijk zijn. Ten eerste boeide het me op dat moment echt niet zo zeer wat de groep er van vond, dat maakte me niet onzeker. Ik denk dat iedereen het op een bepaalde manier "leuk" vindt als andere stellen hun vuile was buiten gooien en er een soort discussie ontstaat tussen die stellen. Het is toch een soort sensatie waar de meesten van ons op geilen of een soort manier om zich beter te voelen over hun eigen relatie. En dat gun ik anderen niet ten koste van ons als je begrijpt wat ik bedoel. Ik bedoel daarmee echt niet dat mijn vrienden ons niet het beste gunnen, maar ik weet dat er altijd veel geluld wordt en ook mijn vrienden het heerlijk vinden om hier een soort van over te giechelen. Dus ondanks dat ik hen de satifaction niet gun van onze problematiek voelde ik me verder niet onzeker of had ik niet de behoefte om mezelf te verdedigen. Voor mij is dat echt winst ten opzichte van vroeger. Ten tweede nam ik het mijn vrouw niet kwalijk dat ze zo onhandig was. Ik weet wie ze is en ik weet ook waarom het gebeurde. Zij heeft ook haar struggles in het leven en maakt af en toe ook keuzes waar ze van leert. En ik ben op een manier ook ergens wel trots dat ze die fouten durft te maken. Dat we daar achteraf in 5 minuten samen uit waren, maakt me ook trots en laat voor mij zien hoe ver we (en vooral ik) al zijn gekomen.
De volgende dag, op oudjaarsdag, hebben we met veel van die vrienden samen een wod gedaan, mijn vrouw deed ook mee. En dat was superleuk, we konden ook nog even wat grapjes maken over de opmerkingen van mijn vrouw de avond daarvoor en het was opnieuw gewoon gezellig. Die avond met oud en nieuw hebben we niet veel gedaan, vooral omdat die kleine van ons nogal bang was voor al het vuurwerk. Dat ik op die dagen niet bezig geweest ben met solliciteren of schrijven vind ik niet erg. Dat ik op 1 januari dat ook niet had, vind ik ook logisch, ik was ook gewoon brak, zoals de meesten van ons denk ik. En toch denk ik dan vaak aan de mate van dedication die ik heb (of niet heb). Ook in de dagen daarna, waaronder vandaag, lukt het me niet om te doen wat ik wil en moet doen en dat geeft me een slecht gevoel. Eergisteren had ik daar een goed gesprek over met mijn beste maatje tijdens de og die we samen deden. Ik weet niet meer zo goed hoe het erop kwam, maar ik gaf aan dat ik nog nooit geobsedeerd ben geweest door iets in mijn leven. Tot het punt waarop je er dag en nacht mee bezig bent, obsessief dus. Ik ben altijd met sport bezig geweest en ben in verschillende sporten redelijk succesvol geweest op redelijk hoog amateur niveau. Ik fitness al mijn hele leven af en aan, maar nog nooit ben ik obsessief geweest en dus, en nu komt het, heb ik nooit alles eruit gehaald wat er in zit. Ik heb het nu over sport, maar eigenlijk geldt dit ook voor de andere dingen in mijn leven, zoals werk. Ik zei ook tegen mijn maatje dat ik denk dat dat wel iets is waar ik later op mijn sterfbed een vorm van spijt van zal hebben. Ik zeg bewust een vorm van spijt, want realistisch gezien denk ik ook dat dat obsessieve voor een deel in je moet zitten en ik denk ook dat 99% van de mensen dit niet hebben. Met anderen woorden, het is ook niet voor iedereen weggelegd, maar ik heb daardoor wel eens het gevoel dat ik slaapwandel door het leven. Oftewel, ik mis focus en drive en ervaar weinig highs in het leven. Oftewel, ik heb vaak het gevoel dat ik niet alles uit het leven haal. Toen we het hier over hadden, kwamen we ook op de bucketlist en eerlijk gezegd kon ik niet veel verzinnen voor op mijn lijst. Mijn maatje had het voornamelijk over reizen, wat natuurlijk prachtig is, ook omdat hij er echt heel veel aan doet om te zorgen dat hij die reizen kan maken. Herinneringen maken is eigenlijk zijn doel in het leven en hij is hier serieus goed mee bezig. Hij onderneemt veel, laat zijn geld rollen en pakt elke kans aan om te reizen of uitjes te doen. Leuk voor hem natuurlijk en het zette mij ook wel aan het denken. Alhoewel ik niet echt een reiziger ben, wil ik wel herinneringen maken met de mensen waar ik van houd, maar ik doe hier zelf veel te weinig voor. Ik neem weinig initiatieven en zie vaak beren op de weg. Alhoewel ik het obsessieve nog niet voel, staat herinneringen maken vanaf nu wel op mijn bucketlist en dat ga ik in de komende tijd specificeren.
Maar terug naar het obsessieve, want ik vind dat eigenlijk wel heel erg interessant. Ik denk niet dat er een knop bestaat die je om kunt zetten en je dan kan zeggen dat je obsessief bent, want dan lieg je jezelf alleen maar voor denk ik. Ik denk echter wel dat er manier zijn om je obsessieve gedrag te ontwikkelen en ik denk dat ik daar ook al mee bezig ben. Ik kom van ver als we het hebben over uitstelgedrag en gebrek aan discipline en doorzettingsvermogen. Maar ik maak al stappen, ik train al een aantal maanden heel regelmatig, probeer veel dingen uit en merk steeds vaker dat ik dingen voor mezelf doe. Mijn intrinsieke motivatie is aan het stijgen en ik denk dat dat brandstof is voor obsessief gedrag. Rome is ook niet in het dag gebouwd en de reis is minstens zo mooi als de eindbestemming, misschien nog wel mooier. Eric Thomas zei eens; People overestimate what they can do in a day and understimate what the can do in a year en ik denk dat dat heel erg treffend is. Denzel Washington zei dat het goed is om continue doelen te stellen, dagelijkse doelen, wekelijkse doelen, maandelijkse doelen. Dus laat ik daar van leren en mee beginnen en dat zien we wel hoe obsessief ik kan worden. Mijn doel vandaag is om mijn administratie bij te werken, te bewegen en gezond te eten. Ik ga na het schrijven gelijk beginnen aan mijn administratie, ik ga vanmiddag padellen en dan is het mijn hoofddoel om plezier te maken, veel te bewegen en mijn bandeja te oefenen. Daarna moet ik ook nog mijn 100 burpees doen. De uitdaging om gezond te eten komt als ik thuis ben. Ik ga vanaf nu af aan serieus niks meer eten na 20.00 uur. Als ik iets lekker wil, is het iets van een stukje worst of een stokbroodje met en smeerseltje. Geen chocolade meer dus. Morgen om 06.00 uur de wekker, letsgo!
Einde.