In de fase waarin ik nu zit, zoek ik bijna dagelijks naar zaken die me aan het denken zetten. Soms vind ik die zaken door situaties uit mijn eigen leven te analyseren, maar vaak ook uit externe inspiratiebronnen, zoals documentaires, boeken, artikelen en vooral filmpjes die via mijn algoritmes op de socials, veelal youtube en instagram, voorbij komen. Toen ik gisteren ochtend in de auto stapte om naar padel te rijden, kwam er een filmpje voorbij dat ik al eerder gezien had en ik vond m toen al prachtig. Het gaf me toen vooral veel herkenning en stof tot nadenken, maar vandaag (nu ik ook weer een stukje verder ben in mijn ontwikkeling en steeds meer mijn rust vind), kwam ik tot mooie nieuwe inzichten. Check eerst het filmpje even voor je verder leest, het is maar 12 minuten van je dag:
Rule number 1: Go after the thing you want
Het is voor mij grappig direct te herkennen dat Dennis de persoon is die dat ding ziet wat hij wil en ik ben die persoon (geworden) die de dingen ziet die me weerhouden om dat ding wat ik wil te krijgen. Wat ik grappig vind, is dat dit filmpje in 1 zin exact pinpoint waar Dennis en ik in van elkaar verschillen, maar ook dat ik vroeger (vroegah) wel die eerste persoon was. Mijn ervaringen en trauma's hebben er dus voor gezorgd dat mijn blauwdruk aangepast is naar een nieuwe versie; persoon 2. En die persoon 2, die vind ik eigenlijk maar niks.
Terugkomend op mijn laatste blog, het voorbeeldgedrag van mijn ouders hebben hier absoluut een grote invloed op gehad. En nu ik zelf volwassen ben, is het gedrag dat mijn moeder hierin vertoont 1 van mijn grootste irritaties. Sinds het overlijden van mijn vader is het logischerwijs allemaal zwaar voor haar en ze ziet overal beren op de weg. We zijn bezig dit te doorbreken, maar dat is natuurlijk een proces en dat gaat met ups en downs. Maar terug naar mezelf, ik wil weer terug naar versie 1, die versie die de dingen ziet die hij wil en niet de obstakels. Kijk, ik snap het. Ik ben wat ouder, heb het een en ander meegemaakt, waardoor je je ook veel bewuster bent van de gevaren en consequenties. Dat bewustzijn is niet erg, maar wel als je het toelaat je dit te weerhouden om achter de dingen aan te gaan die je wil.
Dus wat ga ik doen, ik ga iets doen wat ik al maanden wil, maar waar ik tot op heden niet voor ben gegaan door alle beren op de weg die ik zie. Ik ga 3 dagen oftewel 72 uur vasten! Waarom wil ik dit? Nou sinds ik Limitless van Chris Hemsworth op Disney + heb gekeken, ben ik overtuigd geraakt van de helende werking van het vasten, maar ook hoe goed het voor je mindset is om jezelf uit te dagen. Als je hier meer over wil weten, dan adviseer ik je de aflevering over het vasten in deze reeks te kijken. Hierin wordt o.a. haarfijn uitgelegd wat er gebeurt met je lichaam als je zo een periode vast. Ik vond het heel erg inspirerend om te zien hoe Hemsworth deze vastperiode onderging, welke emoties hij doormaakte en wat zijn conclusie was. Een andere mooie bijkomstigheid is dat ik door te vasten ook 3 dagen geen suikers eet, wel vet verbrand en ik dus een mooie stap maak naar niet alleen een gezonder, maar ook fitter lichaam. Ik ga dit deze week plannen, want je moet hier wel goed op voorbereiden. Niet alleen om het vol te kunnen houden, maar ook vanwege de zaken die hierbij komen kijken.
Rule number 2: Take accountabillity
Erkennen dat ik onderdeel van het probleem ben, is iets wat ik vooral in mijn relatie(s) heb moeten leren en nog steeds leer. Ik was er altijd enorm goed in, ook door mijn verbale kwaliteiten, om over mijn partners te zeggen waarom zij de oorzaak waren van de problemen in onze relatie. Ik kan me voorstellen dat dit hen een machteloos gevoel gaf, want hoe frustrerend is het als je iemand tegenover je hebt die zijn eigen verantwoordelijkheid niet neemt en alles op jou schuift.
In mijn huidige relatie heb ik dat ook heel veel gedaan, vooral door mijn frustraties, stress en onzekerheden op haar te projecteren. Ik kan oprecht zeggen dat ik dat al een hele poos een stuk minder doe, maar nog steeds betrap ik mezelf erop dat ik discussies probeer te winnen i.p.v. te luisteren en echt eerlijk tot de juiste inhoud probeer te komen samen. Ach, erkennen en herkennen is de eerste stap en ik blijf werken om ook hierin een beter mens te worden.
Rule number 3: Take care of each other
Voor mij betekent dit dat je niet die flashy guy moet zijn naar de buitenwereld toe, maar dat het gaat om wie je van binnen bent. Heel eerlijk, ik ben vanaf ongeveer mijn 18e wel altijd bezig geweest met een imago te presenteren en verkopen naar de buitenwereld toe. Vanaf mijn 18e tot ongeveer mijn 28e kocht ik de duurste merkkleding, tot het punt dat ik hier elke maand meer geld aan uit gaf dan ik had. Ik wilde echt het beeld schetsen dat ik het allemaal goed voor elkaar had, dus op die manier indruk maken. Het trieste vind ik dat ik dus dacht dat ik dat nodig had en dat wie ik was niet genoeg zou zijn. En voor wie? Voor de meiden die ik leuk vond? Voor de vrienden die ik had? Of gewoon in het algemeen voor iedereen die ik tegenkwam?
Ach, weet je, we zijn allemaal jong en dom geweest en op zoek gegaan naar onze identiteit. Achteraf had ik alleen liever gehad dat ik naar mijn identiteit op zoek was gegaan via andere wegen, zoals reizen, studeren, uitgaan en stedentrips. Dan leer je jezelf een stuk beter kennen dan werken, gokken, dure spullen kopen en blowen. Toevallig had ik het hier gisteren over met Dennis en Mikey, waar hebben we spijt van en waarvan niet? Het is natuurlijk een nutteloze discussie, want je kan de tijd niet terugdraaien, maar toch was het goed om even te reflecteren op wat wij meegenomen hebben uit die tijd en hoe dat onze levens nu nog beïnvloedt, oh en ook hoe wij onze kinderen dit kunnen meegeven.
Waar ik voor mezelf nu achter aan het komen ben, mede door die hele kwestie van thuis komen te zitten met minder geld, is dat de mensen om me heen van me houden voor wie ik ben en niet voor wat ik heb. En dat is goud waard. Maar ook ik zelf heb het niet meer nodig om koste wat kost de duurste spullen te hebben. Begrijp me niet verkeerd, ik houd nog steeds van mooie spullen, met name kleding en schoenen. Ik ben ijdel en zie er graag goed uit. Bepaalde merken vind ik ook nog steeds supertof, maar ik denk dat het grote verschil t.o.v. toen is dat ik het tof voor mezelf vind en niet meer voor wat anderen over me denken. En heel eerlijk, ik vind het nog steeds leuk als mensen zeggen dat ik er goed uit zie of dat ik iets tofs draag, maar ja, ik denk dat dat ook ok en natuurlijk is. Voor mij in ieder geval wel.
Terugkomend op... ik vind het nu belangrijker to be the part, than to look the part, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik hoef niet flashy te zijn, ik hoef me niet op een bepaalde manier te profileren. Ik moet gewoon mezelf zijn, dat is genoeg.
Rule number 4: Be the last to speak
Ik hoor mezelf graag praten, het is een feit waar ik niet omheen kan. Alhoewel dat op zich niet erg is, kan ik er wel eens in doorslaan al zeg ik het zelf. Ik kom regelmatig uit situaties waarbij ik achteraf denk je was wel erg veel aan het woord, langdradig en erg uitgebreid. Ook dit is wellicht een vorm van onzekerheid, ik heb schijnbaar de behoefte om heel veel te vertellen, over mezelf en over onderwerpen. Ik geef graag mijn mening en wil graag vertellen wat ik allemaal weet en voel.
Anderzijds ben ik ook gewoon geïnteresseerd in mensen en vind ik het leuk om de diepte in te gaan. En ik krijg ook regelmatig te horen dat mensen dat juist fijn en leuk vinden aan me. Voor mij gaat het stukje van be the last to speak er meer over dat ik in die gesprekken meer ruimte laat aan de gesprekspartner EN dat ik wat meer to the point ben in wat ik zeg #goals!
Rule number 5: Be grateful
Heerlijk voorbeeld van hoe het helaas werkt in de wereld en hoe ik het ook ervaren heb in het laatste jaar nadat ik thuis kwam te zitten. Mijn auto, mijn telefoon, mijn laptop, mijn uitgavenpatroon... het was allemaal niet van mij, het was voor de functie die ik had. En ook hoe ik door bepaalde mensen behandeld werd, ook dat was heel duidelijk gekoppeld aan die functie en het imago. De les die ik hier mede dus door geleerd heb, is om er van te genieten als ik het heb, maar wel het besef te hebben dat het niet van mij is EN dat dat dus ok is. Wat mij het meeste pijn gedaan heeft toen ik stopte bij mijn laatste werkgever, is in mindere mate het materiële, maar in meerdere mate hoe bepaalde mensen met je omgaan en je laten vallen. Ik heb na mijn vertrek best veel mensen uit mijn zakelijke netwerk gesproken en sommigen van hen zelfs om hulp gevraagd. Maar puntje bij paaltje is er vanuit die hoek niemand geweest die mij een handreiking gedaan heeft. Het was een harde les om te zien dat de wereld zo werkt en het heeft mij ook gehard op een bepaalde manier. Echter is de boosheid die ik hierdoor voelde inmiddels ontwikkelt naar een beter besef over dat ik ook die mensen uit het netwerk nooit gehad heb, ze hoorden bij de functie.
Het mooie was dat de hulp wel kwam uit mijn vrienden- en kennissenkring. Mensen met wie ik sport en die ik inmiddels vrienden en vriendinnen noem, zij kwamen met de Hee, ik weet misschien wel wat voor je en ik kan je wel voorstellen initiatieven. En alhoewel die hulp nog niet geleid heeft tot een effectief resultaat, hebben zij wel hun best voor me gedaan. En dat is iets wat ik enorm waardeer; die vrienden en vriendinnen, die zijn WEL van mij en vooral daar ben ik dankbaar voor.
Mijn dagelijkse inspiratie dus, maar hoe voel ik me verder? Vooral relaxed en in balans en dat is fijn. Ik heb me heel lang onrustig gevoeld, waarbij het een komen en gaan was van een unheimisch gevoel van stress, angst en onzekerheid. Vrienden vragen wel eens of ik het niet zat ben om thuis te zitten, maar eigenlijk heb ik dat totaal niet. Ik vul mijn dagen met de zorg voor mijn dochters en dan met name de kleinste. Opstaan, naar school brengen en s'middags weer halen. Tussendoor padel en crossfit ik veel. Verder doe ik wat klusjes, help ik mijn moeder en ben ik bezig met bloggen en in een rustig tempo solliciteren. Oh en natuurlijk chill ik ook best veel. regelmatig doe ik even een dutje en check ik wat series op de verschillende kanalen. Met andere woorden, ik vul mijn dagen wel en vind het eigenlijk wel relaxed. En vooral, ik heb er wel even vrede mee dat het zo is voor nu. Ik kijk niet meer zo naar oh ik zit al zo lang thuis of we hebben zoveel weinig te besteden of wat zullen de mensen wel niet denken. Nee, ik kan echt oprecht zeggen that I'm doing me right now en daar ben ik best trots op eigenlijk!
Bovenstaande neemt niet weg dat ik er wel aan toe ben om weer met een nieuwe baan te gaan starten. Ik heb er ook wel weer zin in, een nieuwe omgeving, nieuwe mensen en vooral om te zien hoe ik met deze nieuwe mindset opereer in een nieuwe functie. Ik heb op dit moment 1 sollicitatie lopen bij een grote overheidspartij. Volgende week heb ik een infodate via teams en op de 19e sluit de sollicitatieprocedure en word ik hopelijk uitgenodigd voor een klikgesprek (1e gesprek). Volgens de bevriende HR-medewerker daar maak ik een goede kans voor de functie, dus wellicht kan dit wel iets worden. Is het mijn droombaan? Mwa, wat is een droombaan? Als we kijken naar rule number 1 dan kan ik genoeg obstakels opnoemen, zoals de afstand, het salaris of functie inhoud. Maar ik probeer te kijken naar wat ik wil en niet de obstakels. Het is een mooie werkgever met goede voorwaarden, het salaris is in ieder geval een stuk hoger dan mijn huidige uitkering, het is ambtelijk, dus de werkdruk is een stuk relaxter dan ik gewend ben (9-5 mentaliteit) en ik kan veel van mijn competenties kwijt in de functie en de mensen met wie ik samenwerk. Ik hoop dus echt wel dat het wat wordt oftewel ik wil het oftewel ik ga ervoor!
Dus dat is het werkgedeelte. Qua sporten gaat het lekker, ik ga vanmiddag naar crossfit en van het weekend heb ik het nog niet bedacht, maar ga zeker wel wat doen. Qua voeding is het nog steeds schipperen, maar zoals ik eerder aangaf, ik wil nu gewoon niet teveel nadenken over voeding en mezelf niet afstraffen voor mijn chocoladeverslaving. Ik merk dat ik al veel fitter ben dan een jaar geleden en ik maak nog steeds stappen. Ik wil wel serieus nu een vastenperiode van 3 dagen plannen om een reset te maken in mijn lichaam. Om dat maar gelijk concreet te maken, als ik zondagmiddag nou als laatste eet, dan kan ik die woensdagmiddag daarop weer eten en dat is wel serieus een goed moment en is ook de laatste week voor de voorjaarsvakantie, de timing is prima dus.
Er zijn een aantal dingen waar ik rekening mee moet houden, maar het belangrijkste is het bezig blijven. Ik heb net het nieuwe boek van David Goggins Never Finished gekocht, dus als ik op tijd naar bed ga, heb ik in ieder geval lekker iets te lezen. Op maandag breng ik die kleine naar school en daarna heb ik ongeveer 7 uur te overbruggen. Tot een uurtje of twaalf vermaak ik me wel met administratie en zoeken naar vacatures. Daarna kan ik lekker een dutje pakken en om 16.00 uur ga ik trainen en die kleine van de opvang halen. Dan moet ik me vanaf een uurtje of 17.30 tot bedtijd zien te vermaken. De volgende dag heb ik om 12.00 uur een call voor die sollicitatie. Als ik die kleine naar school gebracht heb, kan ik de tijd nemen om die voor te bereiden. Na die call kan ik gewoon weer een chillen tot ik die kleine van school moet halen. Ik denk dat het goed is dat ik daarna de tijd neem om even te schijven, want tegen die tijd zal ik het zwaar hebben. Na het eten moet ik wederom iets te doen vinden en weer op tijd naar bed. Die woensdag breng ik die kleine naar bed en ga ik om 09.30 uur trainen. Dan haal ik die kleine weer op rond 11.30 en daarna mag ik alweer eten.
Het lijkt allemaal easy, maar uit ervaring weet ik hoe zwaar het is. De cravings en honger zorgen voor energieverlies en daar word ik altijd chagrijnig van. Er komen momenten dat je jezelf afvraagt waarom je dit doet en jezelf zo martelt. Ik denk dat het belangrijk is dat ik daarom een heel duidelijk doel voor mezelf formuleer. Ik weet waarom ik het doe, enerzijds gaat het om de fysieke resultaten, maar nog veel belangrijker, anderzijds gaat het om de mentale strijd die ik lever. Het gaat om aan mezelf laten zien dat ik de discipline heb om te doen wat ik moet doen, lang nadat de motivatie verdwenen is. Het is mezelf bewijzen dat ik tot meer in staat ben dan ik denk. Dat ik de kracht en mindset heb om iets heel erg moeilijks te doen en dat voor een aantal dagen achter elkaar. Het gaat erom dat ik aan mezelf bewijs dat ik een winnaar ben, dat is het doel! Die overwinning behalen, dat gaat iets voor me betekenen en een winningstreak in gang zetten. Dus dat doel, dat moet ik duidelijk voor ogen houden op de momenten dat ik het zwaar heb. In de komende blogs zal ik hier nog wel op terugkomen en sowieso ga ik vanaf zondag in een blog tot en met woensdag per moment bijhouden hoe het gaat.
Letsgo!