Verslaving klinkt voor mij als een ernstig woord. Ik denk dan al snel aan drugs, alcohol of gokken. Erge verslavingen dus, die je leven verwoesten of waarbij je leven in het teken staat van die verslaving. Ik heb dergelijke verslavingen gehad en alhoewel ik hier gelukkig overheen gekomen ben, ben ik er wel achter gekomen dat ik verslaving gevoelig ben.
Vanaf mijn 17e tot ongeveer mijn 30e ben ik goed verslaafd geweest aan gokken. Dat begon toen er letterijk om de hoek bij mijn ouderlijk huis een luxe goktent geopend werd. Ik ging een keer met mijn buurjongen mee kijken en ik was gelijk verkocht. Die hele vibe vond ik prachtig. Let wel, in die tijd had het een veel luxere uitstraling waar het er nu een stuk meer sjebbie uit ziet en voelt, in mijn optiek. Vanaf dat moment ging zo wat al mijn zakgeld op aan gokken. Het was toen nog de guldentijd en ik weet dat ik regelmatig broekzakken vol 5 gulden muntjes mee naar huis nam als ik gewonnen had. Ik durfde de muntjes nooit om te wisselen naar biljetten, omdat ik nog minderjarig was en bang was dat ze me eruit zouden schoppen (of mijn geld zouden afpakken). Dat ging wel even zo door en mijn inzet werd steeds hoger. Ik vond het allemaal veel te leuk en spannend. Ik vond niks leuker dan in de gokhal zitten, of het nou met mijn eigen geld was of als vrienden van me aan het spelen waren, uren kon ik er zitten en soms zelfs meerdere keren per dag.
Toen waren er dus al alarmbellen, maar jong en onbezonnen als ik was, negeerde ik deze allemaal. Het begon echt mis te gaan toen ik bijna de 50 gulden vergokte die ik van mijn moeder had gehad om een busabonnement te kopen. Ik had nog maar een paar gulden in credits over toen ik "gelukkig" een jackpot pakte van 200 punten oftewel 50 gulden. Geschrokken dat ik was, tikte ik direct uit en kocht ik mijn busabonnement Let wel, als ik die 50 gulden verloren had, moest ik òf met de billen bloot òf ik had met een of ander onzin verhaal moeten komen bij mijn ouders. Ik kwam er toen mee weg, maar een paar weken later was het alsnog raak. Het was een zaterdagochtend, mijn moeder was op haar werk en mijn vader was thuis. Hij vroeg me om voor mijn zus en mezelf een croissantje bij de bakker te halen en gaf me een biljet van 50 gulden mee. We woonden in het winkelcentrum boven de winkels en ik liep naar beneden naar de bakker. Ik kocht de croissantjes en liep terug naar de portiek waar ik woonde, maar was mijn sleutels vergeten. Ik belde aan in de portiek, maar er werd niet open gedaan. Mobiele telefoons waren er toen natuurlijk nog niet, dus daar stond ik dan. Ik besloot om maar even te wachten bij de gokhal op de hoek. Ik kon dan best nog wel een paar gulden spelen, dat zou mijn vader niet opmerken. Zo gezegd zo gedaan, maar je voelt m al aankomen, ik vergokte al het wisselgeld van die 50 gulden die mijn vader me gegeven had voor 2 croissantjes, met andere woorden, ik vergokte bijna 50 gulden van mijn vaders geld. Alhoewel dit op zich al erg genoeg was, kwam daar ook nog eens bij dat mijn ouders het niet breed hadden en mijn zus en ik regelmatig getuige waren van de ruzies en problemen die er thuis waren over geld. Sterker nog, mijn moeder was er die ochtend niet, omdat ze een bijbaantje had genomen, zodat mijn ouders uit de schulden konden komen.
Veel opties had ik niet, ik moest met de billen bloot. Met de staart tussen mijn benen sjokte ik naar huis, belde aan in de portiek en nu werd er wel gelijk open gedaan (fml). Eenmaal boven gekomen, rende ik uit een soort paniekactie naar de badkamer, maar mijn vader had al gelijk door dat er was mis was. Hij haalde me bij en toen kon ik niet anders dan opbiechten. Wat volgde, was uiteraard teleurstelling en boosheid bij mijn ouders en vooral schaamte bij mij. Hoe erg ook, het hielp niet van mijn gokverslaving af, ik denk dat het niet langer dan 2 dagen later was dat ik weer in de gokhal zat. Fast forward, in de jaren daarna bleef ik gokken en vanaf mijn 18e kwam daar ook het holland casino, het echte casino voor grotere inzetten, bij. Niet veel later kwamen er ook de roulette kasten in de gokhalen bij (wat ik geweldig vond) en nog even wat later ontstond er ook een pokerepidemie in Nederland, waar ik zowel in cashgames als via de laptop (pokerstars) lekker aan mee deed. Regelmatig vergokte ik meer dan ik had, ik leende, loog en bedroog, maar het bleef allemaal net binnen het haalbare, simpelweg omdat ik ook een baan had en het dus kon betalen. En als ik het niet kon betalen, dichtte ik het ene gat met het andere of leende ik geld bij mijn ouders met een smoes. Al met al denk ik dat die verslaving me door de jaren heen zo een 100k gekost heeft. Ik realiseer me dat ik dat bedrag op een spaarrekening zou hebben kunnen staan, maar ja, gedane zaken zullen we maar zeggen. Mijn huidige vrouw en relatie is daarin eigenlijk mijn redding geweest. Door haar vervaagde mijn interesse en werd ik zelf een stuk volwassener en wijzer. Hierdoor realiseerde ik me ook dat je uiteindelijk altijd verliest en dat die klapper die elke gokker denkt te maken echt niet valt. Af en toe gok ik nog wel eens, maar meestal kleinschalig voor de lol met vrienden, zonder risico en heb ik alle zelfbeheersing.
Ook ben ik een poos verslaafde geweest aan het roken van wiet en hash. Dat begon rond mijn 26e. Daarvoor had ik ook wel sporadisch geblowd, maar de echte verslaving begon toen ik ging samenwonen met de moeder van mijn oudste dochter. Het sloop er eigenlijk in. Ik had een drukke baan bij de bank, had veel stress in mijn relatie en geldissues (mede vanwege het gokken). Ik begon elke dag te blowen, ook samen met een aantal vrienden en toenmalige vrienden. Het was elke avond raak. Na werk en het avondeten kwamen er vrienden langs, we blowden, kaarten wat of keken een film en gingen laat naar bed. In de weekenden was het helemaal feest, want dan sloten er ook nog familieleden aan die bleven slapen. Ik heb die verslaving nooit als problematisch ervaren, het was zelfs vaak heel gezellig, alhoewel ik natuurlijk nu ook wel snap dat het niet normaal is dat je elke dag aan het blowen bent. Het kostte natuurlijk een vermogen en voor de gezondheid is het natuurlijk ook niet bevordelijk. Even voor mijn toenmalige vriendin zwanger werd van onze dochter was ik er eigenlijk van de ene op andere dag klaar mee, just like that. Ik stopte eigenlijk cold turkey en heb ook nooit meer echt de behoefte gehad om de blowen. De keren dat ik daarna uit nieuwsgierigheid een trekje nam, was ik er al heel snel weer klaar mee, gelukkig.
Toen mijn toenmalige vriendin zwanger werd van onze dochter, moest ze natuurlijk stoppen met (sigaretten) roken. Dat viel haar zwaar, dus af en toe nam ze een paar trekjes van een sigaret die ik dan voor haar moest aansteken. Ik rookte nooit sigaretten, dus dacht niet dat dat voor mij een probleem zou zijn, maar het sloop erin en langzaam begon ik die sigaretten uit mezelf op te steken en ook zelf op te roken. En zo kwam het dat ik op mijn 30e opeens een roker was geworden. Achteraf denk ik dat ik gewoon weer een nieuwe verslaving zocht na het blowen en het gokken. Ik heb tot mijn 35e doorgerookt en na een paar pogingen ben ik uiteindelijk cold turkey gestopt. Mijn redding daarbij is geweest dat ik het financieel enorm moeilijk had na de scheiding van de moeder van mijn oudste dochter. Ik weet nog dat ik met mijn dochtertje van toen ongeveer 4 jaar oud in de AH liep voor boodschappen. We hadden die week nog 50 euro te besteden en het was pas woensdag ofzo. Mijn dochtertje kwam toen aanlopen met een zak snoep die ze van mij moest terugleggen, omdat ik berekend had dat ik nog voor 35 sigaretten nodig had die week. Dat moment, die realisatie dat ik mijn dochtertje moest benadelen vanwege mijn verslaving, dat was voor mij niet alleen de trigger om te stoppen, maar was ook de reden waarom ik kon doorzetten. Inmiddels ben ik ruim 10 jaar gestopt gelukkig.
Maar goed, als ik dacht dat ik nu 10 jaar verslaving vrij ben, dan heb ik het mis. Daar ben ik me eigenlijk al een paar maanden min of meer bewust van aan het worden, maar ik realiseerde me eigenlijk dit weekend pas dat ik wel degelijk verslaafd ben. En dan niet 1, maar 2 verslavingen! Het zijn misschien niet de verslavingen die men gelijk als problematisch beschouwt, maar het zijn wel verslavingen die me beheersen ipv dat ik hen beheers. Ik heb het over suikers en slapen! Om maar met de ergste te beginnen, de suikers. Ik denk dat het probleem van suikers pas een aantal jaren echt actueel is. Ik bedoel, nog niet zo lang geleden werden sportevenementen nog gesponsord door chocolademerken zoals Mars. Ik ben altijd al gek geweest op suikers en dan met name cola, chocola en ijs. Omdat ik niet echt aanleg heb om dik te worden en altijd veel gesport heb, was mijn suikerinname nooit echt een probleem qua gewicht. Wel heb ik veel gaatjes en problemen met mijn gebit gehad, alhoewel ik eigenlijk wel consequent redelijk poetste. Toen ik stopte met roken ging ik dat compenseren met snoepen, zoals veel mensen doen volgens mij. Rond die tijd stopte ik ook met voetballen en kwam ik richting eind 30 op een leeftijd dat de stofwisseling niet meer zo snel gaat als daarvoor. Toen begon ik de fysieke gevolgen van veel suikerinname voor het eerst ook te zien, met name zoals bij de meeste mannen, aan mijn buik.
Sinds die tijd, ben ik aan het kloten met mijn gewicht en voeding. Omdat ik inmiddels al ruim een half jaar weer veel en consequent sport (padel en crossfit) ben ik redelijk fit. Het buikje dat ik had, is een stuk minder, ik heb geen sixpack, maar ook geen uitstekende buik meer. Mijn gewicht en vetpercentage zijn echter nog steeds een stuk hoger dan ik zou wensen en gezond is. Ik weeg nu rond de 90 kg en voor mijn lengte van 182 cm is dat toch minimaal zo een 5 tot 8 kilo te zwaar (vind ik). Dat blijkt ook wel uit mijn vetpercentage dat volgens mijn weegschaal zo een 28% is. Ik ambieer een gewicht van rond de 85 kilo en een vetpercentage rond de 17%. Er is dus werk aan de winkel, maar zolang ik mijn verslavingen niet overwin, ga ik mijn doelen nooit behalen. Ik zie verslavingEN, omdat er naast de suiker nog een verslaving is die ik niet beheers. En dat is slaap! Ik hoor regelmatig om me heen dat mensen problemen hebben om aan voldoende slaapuren te komen, ik heb het tegenovergestelde. Al vanaf mijn geboorte ben ik een hele goede slaper, ik maak makkelijk nachten van 10 uur, dutjes overdag kan ik elke dag doen en die dutjes kunnen zo oplopen tot 2 tot 4 uur. Wat hierbij ook nog speelt, is dat ik moeilijk wakker word. Ik ben een ongelooflijke snoozer en denk dat ik gemiddeld zo een 3 tot 5 keer de snoozebutton indruk als mijn wekker gaat, ongeacht wanneer deze gaat. En ook die slaap zorgt ervoor dat ik mijn doelen niet behaal, omdat ik de strijd tussen wakker worden en productief zijn standaard verlies.
Die 2 verslavingen lijken makkelijk te overwinnen, ook omdat ze elkaar een beetje in stand houden. Als ik suiker eet, krijg ik eerst een rush, maar daarna kak ik in en geef ik toe aan mijn slaap. Als ik in de avond veel snoep, wat standaard bij mij het geval is, dan word ik de ochtend daarna veel moeilijker wakker en met een zwaarder gevoel. Ik heb me goed genoeg ingelezen en weet wat er biologisch, maar ook mentaal allemaal gebeurt en toch kan ik me er niet toe zetten om te veranderen. Omdat ik dus verslaafd ben. Ok, erkennen dat je verslaafd bent is de eerste stap, dus die heb ik gezet. De tweede stap is mijn behandelplan bepalen en de derde stap is me houden aan het behandelplan. Mijn behandelplan bepalen is iets waar ik even goed over na moet denken. Voorop staat dat als je iets wil bereiken wat je nog nooit had, je iets moet doen wat je nog nooit hebt gedaan. Ik weet dat er meer mensen zijn die dit gezegd hebben, maar ik hoor zelf de stem van Denzel Washington, dan wel in het Engels natuurlijk. Het was in 1 van zijn speeches die ik tientallen malen heb gehoord en waar ik heel erg lekker op ga. Anyway, ik weet dus dat ik uit mijn comfortzone moet stappen als ik van deze verslavingen af wil. Nog een mooie quote hierover: the comfortzone is a beautifull place, but nothing ever grows there. Gezegd door een andere held van me; Inky Johnson. Nogmaals, ik moet dus niet blijven vasthouden aan mijn gewoontes, ik zal moeten veranderen, ik zal moeten lijden om te kunnen groeien. De uitdaging wordt hoe ik dit ga doen en toch mijn motivatie en dedication houd.
1 ding weet ik zeker, ik wil meer uit mijn ochtenden halen. De laatste 4 jaar in mijn werkleven stond ik rond 06.00 uur op in de ochtend. Dat deed ik voor mijn baas, niet voor mezelf. Nu wil ik het voor mezelf doen. Ik weet dat ik het productiefst ben in de ochtend en ik weet dat ik meer tijd nodig heb in een dag om al mijn doelen te halen. In de avonden lukt het me niet. Teveel afleiding van oa de kids als mijn andere sociale verplichtingen en te laag in mijn energie door wat ik overdag al heb gedaan. Nee de winst ligt voor mij in de ochtend. Ik sta nu rond 07.45 op om snel mezelf en die kleine meid te wassen en aan te kleden. Dan zij even een broodje en wij allebei een kopje thee. Om 08.15 samen op de (elektrische) fiets naar school en dan ben ik rond 08.50 terug. Ik kan dus pas vanaf 09.00 uur productief zijn en dat is veel te laat. Het eerste lijden wat ik dus zal moeten doen, is (veel) eerder opstaan. Wat zou ik voor ik met mijn dochter aan de slag moet in de ochtend al gedaan willen hebben? Ik wil elke ochtend een morningrun doen van ongeveer een half uur. Daarna wil ik graag mijn mail en financiën bijgewerkt hebben en mijn planning voor de dag maken/doornemen (max half uur). En uiteraard wil ik daarna rustig douchen en aankleden (max een kwartier). En ik wil meer tijd nemen met mijn dochtertje in de ochtend. Dat betekent dat ik rond 07.30 klaar moet zijn. Met andere woorden, als ik om 06.00 uur opsta, heb ik theoretisch meer dan voldoende tijd om dit doen wat ik op dit moment wil doen voor ik mijn daadwerkelijke dag begin. Als ik namelijk al deze dingen al heb gedaan, dan kan ik vanaf 09.00 uur de volledige focus hebben op wat ik die dag moet doen. Voor nu is dat solliciteren, deze website en de website met Dennis. Ik heb hier dan elke dag ruim 6 uur de tijd voor, inclusief pauzes uiteraard. Ik zeg elke dag, maar er zijn ook uitzonderingen. Op de woensdag heeft die kleine bijvoorbeeld een half dag en op de dinsdag en donderdag gaat ze naar de opvang. In de weekenden is het natuurlijk ook weer anders. Maar het gaat mij nu om routine en structuur. Het uitgangspunt is 06.00 uur opstaan.
Voor nu is dat mijn eerste doel en actie in het stappenplan om van mijn verslavingen af te komen; elke dag om 06.00 uur opstaan. Nu had ik mezelf dit al als doel gesteld gisteren en vandaag en heb ik op beide dagen gefaald. Ik denk dat dit niet alleen te maken heeft met mijn gebrek aan doorzettingsvermogen, maar ook aan gebrek aan doel. Daarmee bedoel ik dat ik niet iemand ben die iets doet om het doen, ik heb voor mezelf een heldere reden nodig waarom ik dit offer breng en dat miste nog even. Vanaf morgen gaat die wekker ook om 06.00 uur of nee, ik zet m op 05.50 uur en dan trek ik gelijk mijn hardloopkleding en schoenen aan. Ik ga naar beneden, drink mijn creatine en ga gelijk lopen. Ik pak een klein rondje morgen van rond de 4K a 5K en vanaf daar weet ik wat me te doen staat. Ik check morgen weer in om te laten weten hoe het ging.
Einde.